Elżbieta, († po r. 1350) córka Bolka I, ks. świdnickiego, i Beatryczy brandenburskiej, poślubiona została ok. r. 1315 Warcisławowi IV, księciu wołogosko-pomorskiemu (synowi Bogusława IV i Małgorzaty z Rugii). Po śmierci męża (1 VIII 1326) E. pozostała z małoletnimi dziećmi: Bogusławem V, Barnimem IV i Warcisławem V (pogrobowcem). W trudnych warunkach, gdy księstwo uwikłane było o spadek rugijski w walkę z Meklemburgią i zagrożone wrogim stanowiskiem Brandenburgii, E. nie ugięła się, lecz próbowała szukać oparcia w Danii, uznając zwierzchność króla Waldemara. Gdy pomoc duńska zawiodła, a i opiekun bratanków Barnim III ks. szczeciński niewiele mógł pomóc, sam zagrożony przez Brandenburgię, E. w oparciu o miasta, głównie Strzałów i Gryfię, zdołała odeprzeć pretensje meklemburskie, jakkolwiek kosztem znacznych ofiar (1328). Z kolei odparła E., działając wraz z Barnimem III, próbę narzucenia zwierzchności brandenburskiej, wychodzącą od cesarza Ludwika bawarskiego (1328), nawiązując porozumienie z Władysławem Łokietkiem i oddając księstwa pomorskie w lenno papieżowi Janowi XXII (1331). Starcia orężne zakończyły się również niepowodzeniem Brandenburgii.
Gdy najstarszy z synów Bogusław V dorósł (1332), E. poparła jego wysiłki zmierzające do usamodzielnienia się spod opieki Barnima. Sama wywierała znaczny wpływ na rządy; jeszcze w r. 1350 Bogusław powoływał się w dokumencie na jej zgodę. Może i polską orientację Bogusława V, której wyrazem stało się jego małżeństwo z córką Kazimierza W. (1343), należy przypisać wpływowi E-ty. Zmarła po r. 1350.
Grotefend H., Stammtafeln der schlesischen Fürsten, Wrocław 1889, 7, 44; Wuttke K., Stamm- und Übersichtstafeln der schlesischen Fürsten, Wrocław 1910, tabl. III; Cod. Sil. XVIII (Schles. Reg.), s. 9; Wehrmann M., Geschichte von Pommern, Gotha 1919, I, 124–5; tenże, Genealogie des pommerschen Herzogshauses, Szczecin 1937, 77; Nowogrodzki S., Pomorze Zachodnie a Polska 1323–70 (Rocz. Gdański IX–X, 1935–6) 8 i nast.; Mitkowski J., Pomorze Zachodnie w stosunku do Polski, P. 1946, 94–5, 212.
Józef Mitkowski